مکتبِ عُشّاق را ، فصلِ دگر باز شد

عشق گذر کرد و پس ، زمزمه آغاز شد

با دلِ خونینِ خود ، چشم گشا و ببین

باز محرّم رسید ، سوزِ فلک ساز شد

جمعِ خدایانِ عشق ، راهیِ میدان شدند

سرسبدِ جمعشان ، اصغرِ سرباز شد

آیتِ کبرای حق ، زیرِ سُمِ اسبها

گرچه نهان شد ولی ، باز سرافراز شد

شمعِ شبستانِ دل ، آب شد از آتشی

کز تنِ صد چاک او ، باعثِ پرواز شد

صفحه ی دل پُر شد و نای قلم باقی اَست

وای از آنکه حرم ، فاش برانداز شد

کَس به رُموزُ الوِصال ، رُخصَتِ قُربَت نیافت

شُکر خدا را ، نسیم ، صاحبِ این راز شد